Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 27 maja 2011 r., II AKa 168/11

Autor: Szymon Tarapata
Data publikacji: 29 marca 2013
Pozycja w wydaniu internetowym: 5/2013

W krytycznej glosie autor ustosunkowuje się do tezy Sądu Apelacyjnego w Katowicach, który stwierdził: „Wydając wyrok łączny, jako podstawę wymiaru orzeczonej kary łącznej, sąd uwzględnia poszczególne prawomocne skazania jednostkowe pozostające w zbiegu realnym, a nie ewentualnie uprzednio orzeczone kary łączne. Dolną granicę kary łącznej wyznacza zatem najwyższa z orzeczonych kar jednostkowych z podlegających łączeniu wyroków, zaś górną jej granicę wyznacza suma tych kar z zastrzeżeniem, że nie może przekroczyć określonego maksymalnego progu”.

Streszczenie: W treści niniejszej glosy zostały sformułowane następujące wnioski: 1. Instytucja wyroku łącznego co do zasady nie służy do łagodzenia materialnoprawnych skutków skazania w stosunku do sprawcy. 2. W ramach procedury opisanej w rozdziale 60 k.p.k. co do zasady, tj. z wyjątkiem przypadków w ustawie przewidzianych, niedopuszczalne jest pogarszanie sytuacji prawnej skazanego. 3. W postępowaniu w przedmiocie wyroku łącznego nie można w stosunku do sprawcy wymierzyć kary wyższej niż wynika z sumy wymierzonych wcześniej kar jednostkowych i łącznych, zaś najniższą możliwą do wymierzenia karą jest najwyższa z kar jednostkowych orzeczonych pojedynczo w poprzednich wyrokach oraz uzyskanych w wyniku rozwiązania „węzła” wcześniej wymierzonej kary łącznej. Nie zasługuje więc na aprobatę pogląd wyrażony w treści orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach, stanowiący, iż w postępowaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego jako podstawę wymiaru orzeczonej kary łącznej, sąd uwzględnia poszczególne prawomocne skazania jednostkowe pozostające w zbiegu realnym, a nie ewentualnie uprzednio orzeczone kary łączne.